كارلوس كيروش يك كار را از همه چيز بهتر بلد باشد، آن همدل كردن بازيكنان تيم اش است.

كارلوس كيروش يك كار را از همه چيز بهتر بلد باشد، آن همدل كردن بازيكنان تيم اش است. در بازي مقابل ولز همدلي بازيكنان به وضوح مشخص بود و نيمكت ايران بيشتر از هر روز ديگري داغ به نظر مي رسيد. به حدي داغ كه هيچكس توانايي نشستن نداشت و بازيكنان ايستاده بازي را دنبال مي كردند.

تيم ملي ايران با يك بازي خوب توانست از صد ولز و ستاره اش گرت بيل عبور كند. اين اولين پيروزي تيم ملي فوتبال ايران برابر يك تيم اروپايي در ادوار جام جهاني است. 

پس از فاجعه انگليس و قبول شش گل تنها راه نجات تيم ملي ايران در گرو هم دل كردن بچه هاي تيم بود. تيمي كه پيش تر هم تحت نظارت كارلوس كيروش اين روحيه را نشان داده بود و در بازي هاي زيادي شاهد بوديم كه بازيكنان ذخيره يا كساني كه در حال گرم كردن خودشان هستند، از سرمربي به خط هاي زمين نزديك تر مي ايستند و خواهان پيروزي تيم و موفقيت هم تيمي هايشان هستند.

[ads]

اتفاقي كه در دوران بسياري از مربي هاي تيم ملي شاهدش نبوديم. اگر نخواهيم زياد دور شويم و همين تيم و اين نسل را مورد بررسي قرار دهيم، اين حركت هيچگاه از سوي همين بازيكنان در دوران اسكوچيچ رخ نمي داد؛ تيم در آن زمان دو دسته شده بود و بازيكنان رابطه خوبي باهم نداشتند. هيچ عكس العمل بيادماندني اي از نيمكت ايران طي بازي هايي كه اسكوچيچ سكان هدايت تيم را در دست داشت بخاطر نمانده است.

اما كيروش رمز اين متحد كردن را خوب بلد است. بعد از بازي با انگليس تنها راه بازگشت همدلي بازيكنان و انگيزه دادن به اشخاصي بود كه اكثر دهه سوم عمرشان را سپري مي كنند. 
بازي در مقابل ولز و اين همدلي بخاطر آورنده روزهاي خوش گذشته است. بازي با كره جنوبي و گل قوچان نژاد و نيمكت نشين هايي كه لب خط بي قرار معجزه بودند. يا بازي با عراق در جام ملت ها كه هر چقدر در حق تيم ظلم شد، ايران با ده بازيكن قصد حذف شدن نداشت و با هر گل تمام نيمكت وسط زمين در حال تبريك گفتن به گلزن تيم بودند.

نيمه دوم بازي با ولز باز هم همدل شدن بازيكنان مشخص بود. يكي از جالب ترين اتفاقات مربوط به يكي از بازيكنان نيمكت نشين در حال گرم كردن مي شود كه هنگام تك به تك شدن سردار آزمون با هنسي، به حدي غرق در بازي بود، به حدي پيروزي تيم را مي خواست كه حتا خط كنار زمين را فراموش كرد و از كمك داور هم رد شد و درون زمين شاهد به لرزه افتادن تيرك دروازه ولز بود. دقيقا شبيه حركتي كه محمدرضا خلعتبري هنگام گلزني رضا قوچان نژاد به كره جنوبي در مرحله مقدماتي جام جهاني ٢٠١٤ رخ داد.

سرمربي پرتغالي موفق شده باز هم اين روحيه را به تيم برگرداند. سردار و طارمي ديگر باهم سرد نيستند. سردار كه جزو مخالفين كيروش بود، يكي از متفاوت ترين و جذاب ترين شادي هاي بعد از گل تيم ملي را به نمايش گذاشت و با شوخي و گرفتن گردن كيروش نشان داد چقدر از اين برد خوشحال است.

گاهي فشار اكثريت (چه با حق و چه بي حق) باعث يك دل شدن گروهي كوچك مي شود. فشاري كه مشخصا بچه ها اين روزها تحمل مي كنند به يك مديريت باتجربه براي هدايت شدن نياز دارد. كاري كه كيروش انجام دادنش را بلد است. او تقريبا بعد از بازي با انگليس خود را سيبل انتقادها و دشنام هاي مردم كرد تا فشار را از روي بازيكنان كم تر كند. او با مصاحبه هاي عجيب و غريب توانست تمام توجه ها را به خود جلب كند تا به دشمن شماره يك مخالفين تيم ملي مبدل شود و براي بازيكنان وقت بخرد.

اين همدلي اگر ميان بازيكنان تيم باقي بماند مطمئنا نتيجه خواهد داد و تيم ملي فوتبال ايران در كنار مردم شگفتي بزرگ تري را رقم خواهند زد. زيرا در نهايت و انتهاي مسير تيم ملي نماينده مردم است، هزينه مالي و احساسي اش را مردم مي دهند و نه حكومت و يا گروه خاص ديگر.